Tayo ang bida!

TAYO ANG BIDA!

Jonilia Tuazon

Simula pagkabata, nakagisnan ko na ang panonood ng telenobela. Bukod kasi sa nakakalibang, nasanay nalang ako panoorin ang mga pinapanood ng Mama ko. Madalas, nadadala ako sa mga eksena lalo na sa climax. Naluluha, kinikilig, naiinis at napapasigaw pa ako na akala mo naman ay maririnig ako ng tauhang sinisigawan ko sa harap ng telebisyon. Sabay sabi sa sarili, “Ay! palabas nga lang pala yun.” Sa paglipas ng panahon, napansin ko na habang nanonood ako ng telenobela, minsan ay parang alam ko na ang mga susunod na mangyayari. Unti-unti ko ring nakuha ang pormula ng isang tipikal na soap opera.

Bida, ang pangunahing tauhan sa kwento. Para maging bida, kailangang maganda/pogi ang gaganap, may maamong mukha at saksakan ng bait para epektibo ang arte niya sa tuwing aapihin siya, kailangan din na galing siya sa mahirap na pamilya para malapit sa puso ng masa. Siyempre, kung may bida, di mawawala ang kontrabida. Ang kontrabida naman ang responsable sa lahat ng ikasisira ng buhay ng bida. Kadalasang mayaman ito. Paano nga naman niya maisasakatuparan ang masasama niyang plano laban sa bida kung salat siya sa pera? Madalas din siya magsalita ng mag-isa lalo na kung may balak na masama. Halimbawa nalang dito ang mga linyang: “May araw ka rin!” at “Humanda ka sakin!”. Ang kontrabida ay may siyam na buhay, malapusa kumbaga. Kahit nasaksak, nabaril at nasabugan na ng bomba ay di mamatay-matay at bumabalik pa para maghiganti.

Pero bago ang lahat, nag-uumpisa ang kwento sa isang sanggol na kundi nawalay sa kanyang ina ay naipagpalit sa isa pang sanggol. Kailangan yung isa ay mayaman, yung isa naman ay mahirap. At siyempre, yung mahirap ang siyang bida sa kwento. Habang lumalaki ay lumalalim ang kompetisyon sa pagitan nila. Laging mas magaling ang bida  kaya lalo ditong nanggagalaiti ang kontrabida , dahilan para apihin niya ang bida na wala namang reklamo kahit ano pa ang gawin sa kanya, mabait nga eh. O kaya naman ang sanggol na nawalay sa ina ay lalaki sa pangangalaga ng kanyang malupit na madrasta. Madalas, ang nawawalang anak ay may balat o nunal sa katawan na siyang palatandaan ng ina dahil sa telenobela, maliit lang ang mundo, alam nating balang araw ay magkikita’t magkikita sila ilang taon man ang dumaan. At pagkatapos ng mahabang panahon, magkikita na nga sila pero syempre di pa nila alam na mag-ina sila. At sa di maipaliwanag na dahilan ay magaan ang loob nila sa isa’t-isa.

Hindi rin mawawala sa telenobela ang kwento ng pag-ibig. At siyempre, ang buhay pag-ibig ng bida ang pinakamakulay dito. Nariyan ang mga nakakakilig na eksena ng landian ng  bidang babae at lalake. Pero kagaya sa tunay na buhay, hindi palaging masaya ang pag-ibig. Dumarating din ang kalungkutan dahil sa mga humahadlang sa kanila. Pamilya ang numero unong epal sa pagmamahalan nila. Nirereto sa taong di mahal ng anak nila at itinatakda pa ng kasal. Gagawin nila ang lahat mapaghiwalay lang ang dalawang nagmamahalan. Nariyan din ang mga karibal  na nanggugulo sa pag-ibigan nila. Pero ika nga, “Ang pag-ibig pag pumasok sa puso ninuman, hahamakin ang lahat masunod ka lamang.” Alam naman natin na sa bandang huli, sila parin ang magkakatuluyan.

            Pambansang sakit na yata sa telenobela ang amnesia. Madalas mangyari ito sa bida pagkatapos ng isang malagim na aksidente.  At dahil wala siyang maalala, di siya makauwi sa kanyang pamilya kaya aakalain ng lahat na patay na siya. Usong-uso rin ngayon ang pagreretoke sa nasunog na mukha dahil parin sa aksidente, pero ang resulta ng retoke ay napapalitan ang mukha na malayo sa orihinal.  Hilig din ng mga tauhan sa telenobela ang kausapin ang isang tao kahit natutulog ito. Humihingi ng sorry, nagbabanta o di kaya ay nagtatapat ng pag-ibig sa natutulog. Bilib ako sa nakahiga dahil di man lang naaalimpungatan na may nagsasalita sa tabi niya habang tulog siya. Kapag binabangungot, talaga bang bumabalikwas ng pagbangon? Pwede namang dumilat muna, magmuni-muni at tsaka babangon para ikwento sa iba ang napanaginipan. Napapaisip ako minsan kung normal lang ba sa mga mayayaman na nakapostura at naka heels pa kahit nasa loob lang ng bahay? Hindi ba sila nangangawit sa takong habang umaakyat sa mataas na hagdan ng bahay nila? At yung taong may kausap sa telepono, kailangan ba talaga na inuulit ang sinasabi ng kausap? Dahil tuloy diyan ay naririnig ng ibang tao ang di dapat marinig at nagiging daan pa ito para mapahamak siya. Eto ang matagal ko nang napapansin, matanong ko lang, wala na bang ibang pwedeng itsura ang land lady kundi mataba, masungit at may dalang shoulder bag na galit na galit na naniningil ng upa ng bahay?  Hindi ba pwedeng payat, mabait at body bag ang dala?  Sa katangahan ng taong aatake nalang sa nakatalikod ay sisigawan o tatawagin pa ang pangalan ng babarilin o sasaksakin niya, siyempre lilingon at makakailag tuloy ang biktima. Imbes na tinamaan ay sumablay pa ang tira niya. Nariyan din ang mga pulis na huli na ang lahat bago dumating, marami nang namatay wala pa sila, darating nalang sila kapag mahina na ang kalaban at ang gagawin nalang nila dito ay poposasan at dadalhin sa presinto. At bago magwakas ang kwento, dapat nakakulong o patay na yung mga masasama at yung iba naman ay nagsisi na sa mga kasalanan nila. Sa ganitong paraan, masaya at matiwasay na ang mga bida.

            Sadyang hindi maipagkakaila ang hilig nating mga pinoy sa telenobela kahit pare-pareho at paulit-ulit nalang ang tema at mga eksenang napapanood natin. Yung ibang lumang telenobela ay ginagawan pa ng remake na ginaganapan ng mga bagong artista. Alam naman na natin ang istorya pero sa kabila nito ay patuloy parin nating itong tinatangkilik at sinusubaybayan. Oo, nakakalibang. Pero hindi ba natin naiiisip na parang niloloko at pinapaikot nalang tayo ng mga artista? Sabi nga ng isa sa mga guro ko, nakakabobo daw ang panonood ng telenobela. Minsan naman, kapag emosyonal ako, sinasabihan ako ng tatay ko, “yan ang epekto ng kakapanood mo ng mga drama!”

Mabuti man o masama ang dulot nito sa tao, ang mahalaga ay alam natin na ang panonood ng mga telenobela ay isa lang sa mga paraan natin upang aliwin ang ating mga sarili at hindi para ihalintulad ang mga buhay natin dito. Oo nga’t minsan ay nakaka-relate tayo sa napapanood natin dahil may mga pangyayari dito na nagyari na rin sa atin pero sa tunay na buhay, tayo parin ang manunulat, direktor at artista na gagawa ng sarili nating kwento o kapalaran. At sa kwento ng ating buhay, tayo ang bida!